ફોટો સ્ટોરી-ભજીયાપાર્ટી

મિત્રો,

અમારા અશોકભાઈ (વાંચનયાત્રા)એ ઘણી વખત ભજીયાપાર્ટીની વાર્તાઓ તો આપને સંભળાવી છે (જો કે એ મારવાડીએ કદી આમંત્રણ નહીં જ આપ્યું હોય 🙂 ) હમણાં ચાની કથા પણ કરીને બેઠા હતા ! તો મને થયું ચાલો નાસ્તાનો પ્રબંધ હું કરી નાંખું ! તો ગત તા: ૧૫/૧૦/૨૦૧૧નાં શોર્ટનોટીસે જુનાગઢ પહોંચ્યો અને રાત્રે અશોકભાઈ અને મિત્રો સાથે ભજીયાપાર્ટીનો આનંદ માણ્યો. બહુ બધા સંસ્મરણો તાજા થયા, આગળ વાત કરીશું પણ ચિત્રોના સથવારે. તો પધારો અમારી આ ભજીયાપાર્ટીમાં, આપનું સ્વાગત છે.

અશોક"જી", હું, જેતાકાકા, શાસ્ત્રીજી. ભજીયાનીં રાહમાં !!

ચાલે છે ! જરા ખમો તો ખરા !

કારીગર ! (ના કલાકાર !!)

અને આ મોટો કલાકાર !

આગ દોનોં ઔર લગી હૈ બરાબર, ચૂલામાં અને પેટમાં !!

લો હવે આવ્યા અમારાં ભજીયા પડમાં !

અશોક"જી", મયુરદાદા, વજુબાપા, જેતાકાકા (આ બધાં સંબંધો નામનાં જ ! નહીં નહીં પ્રેમનાં !)

મહેશભાઈ, કૃણાલજી, હું અને મદ્રાસી ! ઝપટ બોલાવી દીધી પણ !

હું, કૃણાલજી અને અશોક"જી" થોડા મોડા પહોંચેલા તેથી શરૂઆતના કામના સાટે આ અંતનું કામ અમારે ભાગે આવ્યું ! અશોક"જી"ને તો સાવ ઘર જેવું જ લાગ્યું હશે 🙂 (ઘરે પણ આ જ હાલત હોં કે !!)

કૃણાલજીને પણ ’ઈવડા ઈ’ માસ્તરાણી ! તેથી એકને એક ઠામ બે વખત વિંછળવાની પાકી પ્રેક્ટિસ 😉

અને હવે પેટભરીનેં ડાયરો ! નવા જણમાં એક રમેશ ’લાસો’, (પીળો શર્ટ) અને જેને કારણે ?? આ પાર્ટી યોજાઈ તે મામુ (ટોપીધારી)

ડાયરો

મામુ, દાદા, મદ્રાસી અને બાપા ! જો જો કંઈ ગેરસમજ ના કરતા !! થમ્સઅપના પેગ છે !

હવે તો પાકુંને ? થમ્સઅપ જ છે ! અમારો ’સાકી’ શાંતિલાલ !

તો મિત્રો, મજા બહુ કીધી પણ આમ અચાનક મજા કરવાનું કારણ મજેદાર નહોતું ! એક પ્રશ્ન અમારા મામુએ મોં પર બાંધેલી બુકાની જોઈને થયો  હશે ! પણ કહ્યું છે ને, ’જો દીખતા હૈ વહ સચ હી નહીં હોતા’. હું રાતોરાત વાપીથી ભાગ્યો, અમારા વજુબાપા સુરતથી ભાગ્યા, અન્ય સૌ મિત્રો કામધંધા પડતા મુકી તાબડતોબ પહોંચ્યા, માત્ર સો-બસો ગ્રામ ભજીયાનો સ્વાદ લેવા ? ના….ના… !!! આ કંઈ ખાવાનો ખેલ ન હતો ! એક મિત્રની મનોકામના, કોઈપણ ભોગે પૂર્ણ કરવાનો પ્રયાસ હતો. અને એ અમારા જાનેજિગર, જાનેબહાર મિત્ર એટલે ટોપી પહેરી, મોં એ બુકાની વાળી બેઠેલા મામું. છ વર્ષથી કૅન્સર સામે ભાયડાવટથી લડ્યા છે, હવે દાક્તરોએ હથિયાર હેઠાં મુકી દીધા. પણ અમારા મામુએ મામુ જ છે ! (અમસ્તું અમે તેમનું નામ “મામુ” રાખ્યું હશે !) કહે છે ને “જિંદગી જીંદાદીલી કા નામ હૈ, મૂર્દાદીલ ક્યા ખાક જીયા કરતે હૈ |”

મામુએ ઈચ્છા દર્શાવી કે, હું તો  હવે પરવારી ઉતર્યો પણ આપણી ભજીયાપાર્ટીનાં એ મુળ મિત્રોને એક વખત પાર્ટીમાં, એજ મજાથી, મહાલતાં જોવા છે ! ફીર મૂલાકાત હો ના હો.  (આમ તો હવે વાર-તહેવારે પાર્ટી રાખીએ એટલે ૩૫-૪૦ મિત્રો એકઠ્ઠા મળે, પણ આ આટલા મુળ, ફાઉન્ડર મેમ્બર્સ !) અને અમે ફરી એ જ માહોલ ખડો કર્યો, જેનો શેઢો લાંઘીને પંદર પંદર વર્ષ સુધી જગતનાં કોઈ દુઃખ, કોઈ ચિંતાએ પ્રવેશવાની હિંમત નહોતી કરી ! મિત્રના દુઃખે દુઃખી થવાનું આવે તો એ મિત્રધર્મ છે, આ મિત્રએ તો અમને ખુશાલી કરવાનું સૂચવ્યું ! કેમ મના કરવી ?! જો કે કામ અઘરું હતું પરંતુ અમે બધાં અમસ્તા જન્મજાત ’કલાકારો’ કહેવાયા હશું ?! જો આપને પણ ચિત્રોમાં હાસ્ય પાછળ છૂપાયેલું દર્દ ના દેખાયું હોય તો સમજો કે મામુ સામે અમે અમારી કલા પેશ કરવામાં સફળ રહ્યા !!!!! અમારા મામુજાનની હિંમત બની રહે તે માટે દુઆ, પ્રાર્થના કરવા સીવાય વધુ તો હું મિત્રોને શું આગ્રહ કરું ?

ઘાયલ સાહેબની ગઝલનાં ચંદ શેર યાદ આવે છે, શુક્રિયાકે સાથ પેશે ખિદ્‌મત હૈ, ગૌર ફરમાઈએ.

’અમુક વાતો હૃદયની બા’ર હું લાવી નથી શકતો,
કઈં અશ્રુઓ એવા છે કે ટપકાવી નથી શકતો.

કળી ઉરની હું વિકસાવી કે કરમાવી નથી શકતો,
જીવન પામી નથી શકતો, મરણ લાવી નથી શકતો.

ન જાણે સાનમાં શી વાત સમજાવી ગયુ કોઈ,
હું સમજુ છું છતા શબ્દોમાં સમજાવી નથી શકતો.

ન રડવાની કસમ ઉપર કસમ એ જાય છે આપ્યે,
ઊમટતા જાય છે અશ્રુ, હું અટકાવી નથી શકતો.’   — (અમૃત ઘાયલ)

અને હા, સૌ મિત્રોને દિપાવલી અને નવવર્ષની હાર્દિક શુભકામનાઓ. (Show Must Go On)